Rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Jak często słyszę to – kultowe już – hasło. Najczęściej powtarza je chyba mój szef, który (zgaduję) nigdy Bieszczadów na oczy nie widział… A więc i ja dałam się skusić i (bardzo spontanicznie!) zdecydowałam (w zasadzie zdecydowałyśmy z koleżanką) o wypadzie w Bieszczady. Tym razem był to bardzo krótki wypad poprzedzony szybkim zwiedzaniem Lublina (to dziwne, że mając tak wielu znajomych z tego miasta, byłam tam pierwszy raz w życiu!). Górski krajobraz ukazał nam się już w połowie drogi z Lublina w stronę wsi Nasiczne (nieopodal szczytu Dwernik-Kamień, 1004 Ponieważ dotarłyśmy tam względnie późno (spacer po górach o po 23:00 niewątpliwie może być gratką dla osób bardziej zaznajomionych z górami, ale ja się do tej kategorii nie poczuwam) przygotowałyśmy plan na następny dzień i… dobranoc! Informacje praktyczne: Co zabrać na górską wędrówkę? warto zainwestować w buty trekkingowe za kostkę, z dobrą, nie ślizgającą się podeszwą – to ważne zwłaszcza w przypadku nieprzewidzianych deszczów! ponieważ pogoda lubi płatać figle – dobrze jest mieć ze sobą kapelusz, który uchroni naszą głowę przed słońcem, ale trzeba też pamiętać o zabraniu lekkiej kurtki przeciwdeszczowej lub sztormiaka, nie chcemy wędrować mokrzy. należy mieć ze sobą gotówkę, gdyż za wejście na teren Bieszczadzkiego Parku Narodowego płaci się kilka – kilkanaście złotych (w zależności od wieku oraz ilczby możliwych wejść). Nasze bilety (studenckie) kosztowały 6 złotych. przyda się mapa (koniecznie analogowa, w końcu jedziemy odciąć się od świata, w góry, gdzie jeśli jest zasięg, to na pewno Ukraiński!) z zaznaczonymi szlakami turystycznymi. Taka mapa nie jest droga a pozwoli nam ze spokojem przemierzać górskie szlaki (często zawiera też informację o czasie i długości przemierzanej trasy, zmianach wysokości oraz ciekawych miejscach w pobliżu) aparat jest koniecznym gadżetem podczas takiej wędrówki, co prawda widoki są niezapomniane, warto je jednak uwiecznić i móc pochwalić się znajomym (lub zmienić domyślną tapetę naszego komputera na taką naszego autorstwa 😉 ) kije do nordic walking (lub w tańszej wersji – prosty, wytrzymały i odpowiednio długi drewniany kij) przydadzą się podczas górskiej wędrówki. Poprawnie używane pomagają nam wspinać się i wędrować odciążając przy tym nasze nogi (podobno w około 30%). Ponadto, wspierają nas na nierównym terenie i pomagają zachować równowagę, tam gdzie jest to naprawdę trudne. Wtorek nie przywitał nas radosnym, rozlewającym się słońcem. Ale to dobrze – Połonina Wetlińska, którą miałyśmy zamiar przespacerować nie jest szczególnie zalesiona, nie można też mówić o cieniu; upał i słońce byłyby więc niewskazane. 🙂 Trasa (być może) dla wielu nie stanowi wyczynu. Nie szłyśmy jednak po wyczyn. Dla mnie spacer po górach przypominał o moim wcześniejszym pobycie w Nasicznem i wielu perypetiach z tym związanych, ponadto dał też możliwość odizolowania się od zewnętrznego świata i telefonów (choć nie mogę powiedzieć, że w pełni odcięłyśmy się od internetu, gdyż fotka na fejsa poszła 😉 ). Punkt startowy – sklepik w Wetlinie. Siedząc tam kilka dłuższych chwil i przygotowując kanapki, miałyśmy okazję spotkać naprawdę ciekawe osobistości. Byli panowie, którzy z wypchanymi plecakami i namiotami śmigali zdobywać kolejne trasy, był pan, który nagabywał wszystkich wolnostojących wędrowców i raczył ich swoimi opowieściami, wreszcie były też kobiety, czy nawet całe rodziny. Wszystkich łączył jeden cel – ruszyć żółtym szlakiem i okiełznać Połoninę Wetlińską. Oni też pewnie rzucili wszystko i wyjechali w Bieszczady. Nieco ponad godzinę drogi od rozpoczęcia żółtego szlaku w Wetlinie docieramy do Przełęczy Orłowicza. Czas na zdjęcia, odpoczynek. Stamtąd mamy co najmniej dwie możliwości – kierować się w stronę drugiego końca Połoniny lub ruszyć w kierunku Smerka (szczytu dostępnego dla turystów). Do Smerka tylko 20 minut – idziemy! A do przełęczy jeszcze wrócimy! Smerek (czasem nazywany też Wysoką) ma 1222 m wysokości. Na części udostępnionej turystom znajduje się żelazny krzyż, ustawiony w miejscu, gdzie niegdyś piorun zabił turystę. Wracamy na Przełęcz i kierujemy się w stronę schroniska Chatka Puchatka. Wg oznaczeń na szlaku – droga nie powinna nam zająć zbyt dużo czasu – podobno około dwie i pół godziny, trzeba jednak doliczyć nasze wszystkie postoje na fotografowanie widoków (oraz te dłuższe, na odpoczywanie i podsypianie na szlaku 😉 ). Chatka jest schroniskiem, które stoi “na drugim końcu” Połoniny Wetlińskiej. Nie ma prądu, ani wody, nie jest jakoś specjalnie ogrzewane. Biorąc jednak pod uwagę, że w połowie drogi do schroniska złapał nas deszcz i nieszczególnie suche dotarłyśmy na miejsce – muszę przyznać, że Chatka spełniła się świetnie w roli Dachu nad Głową 🙂 Deszcz trzeba było przeczekać. Czekałyśmy my i wielu innych turystów (wędrowców?), którzy schronili w Chatce. W schronisku usłyszałyśmy, że w niekrótkim czasie ma rozpętać się burza – dlatego podjęłyśmy decyzję o szybkiej ewakuacji i zrezygnowałyśmy z planów wydłużenia zejścia o wędrówkę czarnym szlakiem. Bieszczady po deszczu niesamowicie pięknie się prezentują – woda zaczyna dosyć szybko parować (mimo deszczu, ogólnie jest jednak ciepło) tworząc fantastyczne obrazy i widoki! Po drodze miałyśmy również okazję przyjrzeć się efektowi niebanalnej współpracy Polsko – Szwajcarskiej: toalecie ekologicznej! Dalej mijamy również dwa ważne miejsca – kamienie upamiętniające Jerzego Harasymowicza (tego poetę, który dużo o Bieszczadach pisał) oraz kamień – wspomnienie tych, którzy w górach zginęli i tych, którzy niosą pomoc – członkom GOPRu. Zejście z Połoniny kończy się w Brzegach Górnych (chyba, że tu zaczynamy, wtedy jest spora szansa, że wylądujemy w Wetlinie 😉 ). Ze względu na burzliwe prognozy pogody oraz niewczesną porę – zakończyłyśmy naszą wędrówkę tutaj, nie próbowałyśmy nawet zdobywać drugiej, sąsiadującej z Wetlińską, Połoniny Caryńskiej. Szybki powrót do Wetliny zawdzięczamy miłemu Panu, który sam dopiero co dotarł do Brzegów i jechał właśnie odebrać z Wetliny swoją rodzinę. I wiecie co? Nie należy wierzyć prognozom pogody. One się nie sprawdzają, a temperatura i słońce, które uraczyły nas tamtego wieczora, w pełni zniwelowały niesmak po niedawnym deszczu! A ze względu na to, że wyjazd nam się udał – obie świetnie się bawiłyśmy, miałyśmy czas dla siebie samych – własnych przemyśleń, rozkmin, ciszy; ale też dla siebie nawzajem – już dziś ustanowiłyśmy, że był to nasz I Doroczny Zjazd Bieszczadzki! Zobaczymy, czy za rok uda nam się również rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady! Przez pół roku możesz pracować w „Chacie Wędrowca”. Barbara Kaczmarczyk. 17 marca 2016, 10:52 · 7 minut czytania. – Przyjacielu, skończ tę Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady – z pewnością niejedna osoba słyszała ten słynny cytat. Aby jednak poczuć prawdziwy klimat i dzikość tego regionu Polski, należy szeroki łukiem omijać to, co jest popularne i przyjemne dla turysty. Wiąże się to między innymi z popularnym nocowaniem w domkach bądź też apartamentach, przy czym doskonałą opcją będzie wyjazd w Bieszczady kamperem. Aby przeżyć niezapomnianą przygodę w Bieszczadach, należy nieco z nimi poobcować. Najlepiej w tym przypadku sprawdza się kamper, którym można zaparkować w wyznaczonym do tego miejscu lub też zaryzykować i parkować nim w miejscach niekoniecznie oznaczonych. Wiąże się to zawsze z niesamowitymi doznaniami, zaś obcowanie z naturą oraz brak multimediów takich jak telewizja, Internet sprawia, że człowiek naprawdę wypoczywa. Dla osób poszukujących tego typu odpoczynku i przygód Bieszczady mają do zaoferowania wiele miejsc. Poniżej lista dziesięciu najlepszych. (poniższą listę konsultowaliśmy z Panem Arkiem ze SpeedCamp 1. Dzikie połoniny Ustrzyki Górne- od tego miejsca warto rozpocząć swoją przygodę. Miejscowość ta, mimo że jest niewielka, to jednak posiada ogromne możliwości, z których kempingowcy będą zadowoleni. Najchętniej wybieranym miejscem postojowym jest ośrodek PTTK oraz parking niedaleko czerwonego szlaku, który prowadzi na najwyższy szczyt Bieszczad. Miejsce to przyciąga turystów, a żeby zwiedzić Połoninę Wetlińską, Połoninę Caryńską, Tarnicę, Smerek oraz Halicz, potrzeba nie tylko wytrwałości, ale również sporej ilości wolnego czasu. 2. Solina i Polańczyk Pospolitym oraz powszechnie znanym miejscem jest Solina i Polańczyk. Mimo zgiełku oraz coraz częściej pojawiającej się tam komercji, jest to punkt obowiązkowy. W miejscowościach tych istnieją setki miejsc do postoju kamperem, jednak do najlepszych z nich należy między innymi punkt widokowy w Polańczyku, który umiejscowiony jest wzdłuż drogi na tzw. cypel. Atrakcje z których można skorzystać w tym regionie to wejście do wnętrza największej w Polsce zapory wodnej, zwiedzanie zabytkowych sanktuariów oraz zdobywanie mnogo rozlokowanych w tym rejonie punktów widokowych. Ponadto biwakowanie oraz plażowanie, a także liczne spacery wzdłuż jeziora solińskiego. 3. Park Gwiezdnego Nieba Bieszczady to nie tylko jeden z najbardziej dzikich regionów w Polsce, ale również- dzięki dbałości o ekosystem oraz nałożenie specjalnej ochrony przed sztucznym światłem- stało się idealnym miejscem, w którym można podziwiać gwiazdy. Noc pod gwiazdami nabiera w tym miejscu nowego znaczenia, dlatego kamper sprawdzi się w tym przypadku idealnie. Na gwieździste niebo można spojrzeć gołym okiem, jednak by pokaz stał się bardziej atrakcyjny, koniecznie należy odwiedzić Park Gwiezdnego Nieba „Bieszczady”. Jest to jedyne w swoim rodzaju miejsce w Europie, w którym to można swobodnie „podróżować” przy pomocy teleskopu po mlecznej drodze. 4. Drezyny rowerowe oraz Stary Browar Uherce Mineralne to miejsce, w którym kempingowcy znajdą zarówno coś dla siebie, jak i swoich pociech. Najmłodsi niewątpliwie pokochają podróż rowerowymi drezynami. Wspólna wycieczka po mało uczęszczanych trasach to dobrze wykorzystany wolny czas. Podczas podróży można poobcować z naturą, ale również poznać lokalne tradycje i historię regionu. Dla wzmocnienia wrażeń, organizatorzy przygotowali inscenizację, podczas której aktorzy napadają na przejeżdżających turystów. Zwieńczeniem wycieczki powinien być browar Ursa Major, który słynie z wyjątkowo smacznego piwa kraftowego. 5. Rzeka San Przemierzając Bieszczady można poruszać się wzdłuż rzeki San. Kempingowcy uwielbiają spędzać tam noclegi przy ognisku, dlatego też co kawałek zostały przetarte szlaki w taki sposób, by można było zaparkować zaraz przy brzegu. 6. Skansen w Sanoku Jeden z największych skansenów w Polsce. To miejsce, w którym można poznać folklor Podkarpacia a także jego architekturę i budownictwo od XVII do XX wieku. Przed wejściem do skansenu warto się odpowiednio przygotować, ponieważ przeprawa po kilkudziesięciu hektarowym placu trwa niekiedy cały dzień. W miejscu tym można zwiedzić ponad sto obiektów historycznych. Uroczo prezentuje się miasteczko galicyjskie, które jest poniekąd współczesnym wehikułem czasu. 7. Park miniatur obiektów sakralnych Młoda atrakcja, która powstała w 2007 roku, zawiera ponad sto czterdzieści modeli budowli sakralnych. Są to świątynie znane w całej Polsce południowo-wschodniej. Modele zbudowano w skali 1:25 i są wiernie zachowaną kopią oryginalnych budowli. 8. Zagroda Żubrów Żubry w Bieszczadach- niegdyś coś normalnego i pospolitego, dziś niestety rzadkie. Zagroda w Mucznem prowadzi żywą ekspozycję tych stworzeń w ich naturalnym środowisku. Zagroda posiada około 7 ha powierzchni i pozwala bez zakłócania spokoju Żubrów podziwiać je za pomocą specjalnie do tego wyznaczonych ścieżek. Zwiedzanie zagrody odbywa się bezpłatnie. 9. Lądowisko Bezmiechowa A gdyby tak spojrzeć na Bieszczady z góry? W tym celu warto wybrać się na Lądowisko Bezmiechowa, które jest oddalone od Leska około 8 kilometrów. Jest to jedno z najstarszych szybowisk w Polsce. Ośrodek został wybudowany dzięki staraniom Politechniki Lwowskiej. Miał on na celu doskonalenie umiejętności pilotażu samolotów u studentów. Aktualnie lądowisko kształci uczniów Politechniki Rzeszowskiej, zaś w wolnych chwilach- wspólnie z turystami- umożliwia podziwianie rozległych połonin bieszczadzkich z lotu ptaka. 10. Sine Wiry Rezerwat ulokowany jest na styku trzech gmin- Cisnej, Soliny oraz Czarnej. Obszar ten, to głównie siedmiokilometrowy fragment doliny Wetliny i Solinki. Można tu spotkać nieznaną w innych zakątkach Polski roślinność, a także niespotykaną rzeźbę terenu. Miejsce to jest często odwiedzane przez turystów w celu wyciszenia się- dzięki wyjątkowemu urokowi nadaje się ono do długich spacerów dla całej rodziny.
Wielkimi krokami zbliża się upragniona przez wielu majówka i dlatego myślę, że to idealna okazja aby podzielić się z Tobą swoim pomysłem na jej spędzenie. Sama mieszkam rzut beretem od Bieszczad, więc jeśli nie wiesz co robić podczas wolnego długiego weekendu, to może wyjedziesz na chwilę odpocząć właśnie w toCzytaj więcej
Przejdź do zawartości RegulaminFAQPanel zarządzania Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady – fragment nowej książki Niny Bojarskiej Strona główna/Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady – fragment nowej książki Niny Bojarskiej Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady – fragment nowej książki Niny Bojarskiej Nina Bojarska Trochę mnie nie było, ponieważ kończę swoją kolejną książkę, której akcja dzieje się w Bieszczadach i na Podkarpaciu. Poniżej krótki fragment. Oczywiście, dobrze mnie znacie i wiecie, że wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe. „Szczebrzyszynówka” Wynajęliśmy domek w małej wsi, który nosił nazwę na cześć jego właściciela Krzysztofa Szczebrzyszyna, szumną nazwę „Szczebrzyszynówka”. Nasz nowy „ovner” jak kazał się do siebie zwracać, nie mieszkał na stałe w Polsce, tylko udał się ze swoją rodziną za chlebem do Norwegii, gdzie jak twierdził, pracował jako kierowca Tira. Jego żona, zgodnie z zapewnieniami, pełniła odpowiedzialną funkcję kierownika sali, w jednej z bardziej ekskluzywnych restauracji miasta Horten. Prawda jednak była zgoła inna, ponieważ Krzysztof, zajmował się w Norwegii sprzątaniem zbiorników na norweskiej farmie rybnej, a jego żona Diana, pracowała jako pomoc w hotelowej pralni. Liczne potomstwo tej pary, uczęszczało do polsko-norweskiej szkoły, która w swoim programie miała nauczanie przystosowania do życia w społeczeństwie, dzieci o lekkim i ciężkim poziomie niedorozwoju umysłowego. Oboje z żoną, byli osobami nienachalnymi z urody, z większym ukłonem w stronę Diany, u której szalę goryczy przelewała otyłość kliniczna, przekazana wraz z dominującymi genami gromadce wspólnych dzieci. W Norwegii, ta urocza rodzinka, mieszkała na tak zwanym „socjalu”, czyli w mieszkaniu udostępnianym przez władze miasteczka Horten osobom, które co tu dużo mówić – nie bardzo radzą sobie w życiu. Tak więc oboje państwo Szczebrzyszyn, będąc w Norwegii regularnie pomiatani i uważani za zera totalne, po powrocie do ojczyzny stawali się „ovnerami” posiadłości Sczebrzeszynówka. W Polsce, radośnie spędzali urlop szusując na stokach hotelu „Arłamów” lub zażywając kąpieli słonecznych na plaży przed hotelem „Grand” w Sopocie. W ten sposób, rekompensowali sobie miesiące spędzone w Norwegii wśród smrodu krochmalu hotelowej pralni i zapachu ryb przynoszonym do domu na każdym centymetrze ciała. Posiadłość „Szczebrzyszynówka” liczyła sobie powierzchnię sześciu arów, ogrodzonych zewsząd siatką leśną fi dziesięć. Na działce, stał parterowy dom o powierzchni trzydziestu metrów kwadratowych oraz stodoła o powierzchni dwustu metrów kwadratowych. Posiadłość tę, odziedziczył Krzysztof po swoich zmarłych rodzicach, którzy trudnili się zawodowo chlaniem wódy, wydając przy tym na świat kolejnych potomków w ilości dziewięciu sztuk, rodzonych w fazie głębokiego upojenia alkoholowego obojga rodziców. Wobec tego faktu, wszyscy, spośród sześcioosobowego pozostałego przy życiu rodzeństwa, nie grzeszyli intelektem. Nic więc dziwnego, że Krzysztof mienił się pozostałym braciom i siostrom jako człowiek sukcesu. Piszę o pozostałym przy życiu rodzeństwie, ponieważ pewnej bieszczadzkiej zimy, jednego z braci zabrała śmierć, kiedy najebany zasnął przed domem na śniegu, najmłodszy z braci zginął pod torami Bieszczadzkiej kolejki wąskotorowej a najstarsza z sióstr, jak wyszła z domu wiosną 1979r. tak słuch po niej zaginął. Krzysztof z Dianą podczas swoich urlopowych pobytów w Polsce, nie omieszkiwali zaglądnąć do Szczebrzyszynówki by jako „ovnerzy”, skontrolować czy najemca odpowiednio przyciął trawnik i czy ilość zalecanego przez nich stężenia glifosatu w glebie została zachowana na pożądanym poziomie. Podczas obchodu po posiadłości z przyjemnością opowiadali o swoich sukcesach na polu zawodowym oraz prywatnym, chwaląc się wysokością swoich zarobków oraz pokazując na smartfonie zdjęcia jakiejś bajecznej posiadłości z basenem. Krzysztof, na chwilę zatrzymywał się pod płotem od południowej strony działki, gdzie roniąc łzę przyklękał. Było to bowiem miejsce, w którym jego rodzice odnaleźli ciało zamarzniętego brata, kiedy zorientowali się po tygodniu, że przed chwilą wyszedł z domu. Wszystko to, działo się wśród wtórów słodkiej gromadki urwisów, wypowiadających słowa w niezrozumiałym bełkocie polsko-norweskim. Po wizycie w posiadłości, pozostawało jeszcze zapalenie znicza na ostatniej stacji bieszczadzkiej kolejki wąskotorowej oraz modlitwa w kościele w Lutowiskach, w intencji odnalezienia zaginionej siostry. Fragment książki „Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady”. Autor: Nina Bojarska Autorka książek „Zdrowi z Natury” oraz „Piękni z Natury”. Redaktor naczelna portalu Miś ę chce Bieszczad. Od wielu lat na stałe współpracuje z magazynem Żyj Naturalnie. V-c prezes Fundacji Zdrowi z Natury. Copyright : Nina Bojarska Udostępnij ten artykuł, pomóż Nam dotrzeć do innych! Niezależny portal obywatelski. Łączymy ludzi, dla których pisanie jest pasją. Poruszamy tematy, które dla innych mediów są zbyt trudne. Podobne wpisy Page load link Przejdź do góry
. 313 239 755 165 618 123 200 277
rzuć wszystko i wyjedź w bieszczady
